ថ្នាំពុលការពារដំណាំ គឺជាសារធាតុគីមីដែលប្រើប្រាស់សម្រាប់សម្លាប់ ឬបណ្ដេញកត្តាចង្រៃរបស់ដំណាំកសិផល។ កត្តាចង្រៃមានដូចជា ដង្កូវប្រភេទផ្សេងៗ ចៃ កណ្ដុរ មេរោគផ្សិត បាក់តេរី (បាក់តេរីជាសត្វតូចល្អិតដែលយើងមិនអាចមើលនឹងភ្នែកទទេបាន) ។ល។ ដោយសារយើងច្រើនប្រើវាសម្រាប់ការពារដំណាំ និងកសិផលផ្សេងៗទៀត ពីការបំផ្លាញដោយកត្តាចង្រៃ យើងក៏អាចហៅវាថា ថ្នាំពុលការពារដំណាំបានដែរ។
គេសង្កេតឃើញថា ខ្មែរយើងបានហៅឈ្មោះខុសៗគ្នាដូចជា ថ្នាំពុល ថ្នាំពុលគីមី ថ្នាំគីមីកសិកម្ម ឬថ្នាំកសិកម្ម ដែលក្នុងនោះជាន័យតែមួយជាមួយនឹងថ្នាំពុលការពារដំណាំ។
យោងទៅតាមប្រភេទកត្តាចង្រៃដែលបំផ្លាញដំណាំ គេធ្វើចំណែកថ្នាក់ថ្នាំពុលទៅតាមប្រភេទនៃកត្តាចង្រៃដូចខាងក្រោម៖
តើថ្នាំពុលការពារដំណាំអាចធ្វើឱ្យមនុស្ស និងសត្វមានគ្រោះថ្នាក់តាមរបៀបណាខ្លះ?
គ្មានថ្នាំពុលការពារដំណាំណាដែលមិនពុលដល់មនុស្ស និងសត្វទេ (គោ ក្របី ជ្រូក មាន់ ទា ត្រី ។ល។) គ្រាន់តែកម្រិតពុលរបស់វាខុសៗគ្នាតែប៉ុណ្ណោះ។
១.តាមរយៈការលេបចូល ឬតាមមាត់៖ កើតឡើងជាពិសេសនៅពេលដែលយើងហូបចំណី ពិសារបារី ដោយមិនបានលាងដៃដែលប្រឡាក់ជាតិថ្នាំ ឬតាមរយៈការហូបបន្លែមានជាតិថ្នាំពុលនៅប្រឡាក់ជាប់នៅឡើយ។
២.តាមរយៈការជ្រាបចូលតាមរយៈស្បែក (តាមរន្ធស្បែក)៖ គឺកើតឡើងនៅពេលដែលយើងបាញ់ថ្នាំ ដោយមិនបានស្លៀកពាក់ការពារ នាំឱ្យទឹកថ្នាំប្រឡាក់ជាប់ខ្លួន ឬខោអាវរបស់យើងដាច់ ឬជួនកាលយើងប្រើដៃទទេរលាយថ្នាំ ។ល។
៣.តាមរយៈការដកដង្ហើម៖ គឺកើតមានឡើងជាពិសេសនៅពេលដែលយើងបាញ់ថ្នាំពុល មិនបានពាក់ម៉ាស រុំមុខ ឬក៏ចូលមកកន្លែងដែលទើបបាញ់ថ្នាំពុលហើយ ករណីនេះយើងអាចដឹងចំពោះថ្នាំពុលមានក្លិនខ្លាំង។
តាមការសិក្សាបានបង្ហាញថា កន្លែងដែលថ្នាំពុលការពារដំណាំជ្រាបចូលតាមស្បែកបានច្រើនជាងគេ គឺនៅត្រង់បរិវេនតម្រង់នោម បន្ទាប់មកមានថ្ងាស គុម្ពត្រចៀក និងក្បាល។
ឯកសារយោង